Je moet door hè, door voor je kinderen
Carola kreeg 11 jaar geleden de diagnose baarmoederhalskanker
In een zonnige achtertuin in Amsterdam, tussen moestuin en bloeiende bloemen, vertelt Carola (46) dat het leven haar weer toelacht. Dat ze trots is op haar ‘3 mannen’ en naast haar baan weer studeert. Dat ze bewuster leeft sinds die moeilijke periode bijna 11 jaar geleden. ‘Elk verdriet van een kind om een moeder te verliezen is verschrikkelijk. Ik heb het geluk gehad dat het niet zo is gelopen.’
Tijd voor een uitstrijkje
‘Ik had echt zoiets van shit, ik ben 35 geworden, tijd voor een uitstrijkje. Ik had het al een paar keer weggeschoven, ondanks uitnodigingen om mij te laten screenen op baarmoederhalskanker. En toen belde mijn man: ‘De huisarts wil je spreken, het is niet goed.’ De huisarts verwees Carola gelijk door naar de gynaecoloog die verder onderzoek heeft gedaan. Diagnose: baarmoederhalskanker. De eerste operatie was niet voldoende waardoor een tweede, grote operatie bittere noodzaak bleek. Was de behandeling hiermee afgerond? Helaas. Er ontstonden complicaties.
Door voor je kinderen
‘Na de operatie werd ik echt beroerd wakker, met een ‘jetsekletser’ van een wond. Ik heb mijn man toen voor het eerst zien huilen en ook voor het laatst gelukkig. Het meest heb ik m’n kinderen gemist in die week dat ik in het ziekenhuis lag, hoewel het maar 5 minuten lopen is van ons huis. Mijn man was net een eigen zaak begonnen en stond er ineens alleen voor; voor hem was het een hele opgaaf om langs te komen.’ Na bijna een jaar van ‘weinig stappen maken’, vanwege de complicaties, kon Carola na een laatste ingreep begin 2008 haar leven eindelijk weer oppakken. ‘Die tweede operatie heeft er echt ingehakt. Al heb ik geen bestraling of chemo gehad. Maar je moet door hè, door voor je kinderen.’
Hoe gaat het met je buik, mam?
Over de kinderen gesproken: ‘Ze waren toen nog erg jong met 5 en 7 jaar. We hebben het daarom bewust stil voor ze gehouden, al zagen ze me natuurlijk in het ziekenhuis liggen. Ik kan me nog zo goed herinneren dat ze, toen ik weer thuis was, elke ochtend aan mijn bed kwamen staan: ‘hoe gaat het met je buik, mam?’ Zo jong! Zo lief! Tijdens de video-opnames voor ‘de kus’ vorig jaar spraken we er veel over. Ik dacht dat ze in die tijd ook veel hadden meegemaakt, maar dat bleek niet zo te zijn. Kinderen zijn flexibel.’
Bewuster leven
Het gaat, bijna 11 jaar na dato, bijzonder goed met Carola en haar ‘3 mannen’: ‘Ik moet eerlijk zeggen dat we echt anders in het leven staan. Veel bewuster. We nemen het niet meer zo nauw en doen gewoon als we wat willen. Ik ben ook zo ontzettend trots op hoe de kinderen en mijn man die periode hebben doorgemaakt. Ik ben ziek geweest, maar zij moesten het ook doen. Het klinkt misschien gek, maar ik heb veel positiefs overgehouden aan die tijd. Ik neem mijn ervaring dagelijks mee in mijn werk als kinderverpleegkundige en doe nu ook een master. En wat denk je? De oudste, Kris (18), gaat mij achterna: hij gaat HBO-V doen. Ik vind dat echt prachtig, krijg er zelfs kippenvel van!’
Humaan Papillomavirus
Op de vraag waar Carola zich, in de context van haar ziekte, hard voor wil maken komt een resoluut antwoord: ‘Ik ben blij dat ik in Nederland, in deze tijd, gescreend en geholpen ben. Toch vind ik de kwestie van vaccinatie tegen het HPV (Humaan Papillomavirus) erg moeilijk. Dit virus was ook bij mij de oorzaak van baarmoederhalskanker. Ik weet dat ze in Amerika al heel lang vaccineren en dat dit helpt. Hier zou wat mij betreft meer voorlichting en onderzoek over moeten gaan.’
We verlaten de achtertuin en passeren de keuken waar jongste telg Max (16) staat. Moeder en zoon hebben een kort gesprekje dat wordt afgesloten met de legendarische woorden ‘Elke dag is Moederdag voor jou.’ Een opmerking die door veel kinderen met een knipoog gemaakt wordt, maar niet door Max: voor hem hebben de woorden een diepere betekenis.
