Isa geniet van een tussenjaar
Invloed op je leven
Isa heeft leukemie gehad toen ze 11 jaar was. Nu is ze 19. Isa: ‘De leukemie heeft nog steeds invloed op mijn leven. Ik heb bijvoorbeeld last van chronische vermoeidheid. Daardoor kostte de opleiding voor doktersassistente mij heel veel energie. Te veel energie. Daarom heb ik uiteindelijk besloten om een tussenjaar te nemen. Om eindelijk eens tijd voor mezelf te hebben.’
Een avontuur
Isa: "Ik had best vaak blauwe plekken en bloedneuzen. En in 2013 kreeg ik een griep die niet overging. Met hoge koorts. Toen mijn oma op mij paste, kreeg ik ook last van mijn schouder. De huisarts van mijn oma heeft toen gezegd dat ik echt terug moest naar mijn eigen huisarts. Daar hebben mijn ouders aangedrongen op een bloedtest. Toen de uitslag daarvan bekend was, moest ik meteen naar het ziekenhuis. Ik vond dat eigenlijk vooral een avontuur: ik mocht in een écht ziekenhuisbed slapen! Ik wist toen nog niet dat ik leukemie had. De arts had tegen mijn ouders gezegd: 'Vertel dat morgen pas, dan kan ze deze nacht goed slapen. Want dat is belangrijk.'
Stomme-mie
De volgende dag kreeg ik eigenlijk per ongeluk te horen dat ik leukemie had. Mijn neefje appte naar mijn vader: 'het is geen leuke-mie, het is stomme-mie'. Mijn vader moest een beetje lachen, en ik vroeg hem waarom. Toen vertelde hij het. Ik wist wel wat leukemie was. Ik had net de film 'Achtste groepers huilen niet' gezien. Die gaat over een meisje met leukemie. Aan het einde van die film gaat dat meisje dood. Ik wist daardoor dus zeker dat ik ook dood zou gaan.
Een kanjerketting van 8,4 meter
Toch was ik positief. Mijn ouders waren dat ook en alle verpleegkundigen en artsen gingen daarin mee. Toen ik aan mijn arts vertelde dat ik bang was dat ik net als Akkie uit de film ook dood zou gaan, zei hij dat er inmiddels behandelingen waren met veel meer kans op genezing. Dat stelde me gerust. Ik vond het nooit erg om naar het Sophia Kinderziekenhuis te gaan. Ik heb 2 jaar lang chemotherapie gehad en ook nog veel andere medicijnen. Na elk onderzoek of behandeling kreeg ik een kraal voor mijn kanjerketting. Er zijn kralen voor een chemokuur, maar ook voor een injectie of een CT-scan. Mijn kanjerketting is dan ook 8,4 meter lang! De ketting gaf me steun: de verschillende kralen vertelden als het ware mijn verhaal. En eerlijk: ik vond de kralen ook gewoon erg mooi!
Bijwerkingen van medicijnen
Door de chemo werd ik kaal. Maar ik vond andere dingen veel erger. Bijvoorbeeld dat ik niet kon buitenspelen, rennen en gymmen. Daardoor merkte ik echt dat ik ziek was. En ik kreeg bijwerkingen van de andere medicijnen die ook bij mijn behandeling hoorden. Vooral van de dexamethason en prednison had ik veel last. Ik kreeg er vreetbuien van, echt niet normaal. En ik kreeg een heel kort lontje. Ik realiseerde me dan wel dat mijn reactie soms extra fel was, maar ik kon er niets aan doen. Dat deden die medicijnen met me. En dan ook nog die moodswings. Ik ben blij dat ik toen niet al ongesteld was, want dan was het nog veel erger geweest met al die hormonale schommelingen.
Door dat korte lontje ging ik niet naar school in de weken dat ik die medicijnen kreeg. Ik wilde voorkomen dat ik daar snel boos zou worden. Thuis gebeurde dat namelijk af en toe wel. Gelukkig kon ik met mijn zusjes Sam en Evi ook grapjes maken over mijn kanker. Ze zeiden bijvoorbeeld dat ik door al die chemo licht in het donker gaf. Door dat soort grapjes werd het allemaal wat minder zwaar. Dat was fijn.
Nog steeds chronisch vermoeid
Ik was ook snel moe. Nog steeds. Door mijn behandeling heb ik last van chronische vermoeidheid. Ik ben niet alleen fysiek gauw moe, maar ook in mijn hoofd. Het is iets wat mensen vaak onderschatten. Ze snappen niet dat ik een dag heel moe kan zijn terwijl ik niet veel doe of heb gedaan. Ik vind het heel frustrerend om dat dan voor de zoveelste keer te moeten uitleggen.
Ik ben vorig jaar met de opleiding voor doktersassistente begonnen. Ik wilde verpleegkunde gaan doen, maar toen ik op de open dag de opleiding voor doktersassistente zag, leek me dat nog veel leuker. Maar door die chronisch vermoeidheid lukte het me niet om genoeg energie voor mijn opleiding op te brengen. Ik ging er min of meer aan onderdoor.
Daarom heb ik uiteindelijk – samen met mijn ouders – besloten om met de opleiding te stoppen en een tussenjaar te gaan doen. Ik was altijd gefocust geweest op school. Nu moest ik maar eens tijd maken voor mezelf. Ik werk nu als caissière bij de Plus. Dat vind ik heel erg leuk. Het kost veel minder energie en als ik thuiskom ben ik klaar en hoef ik niet ook nog eens met een opdracht aan de slag. Ik heb daardoor veel meer tijd voor mezelf én ik heb sinds 4 maanden een vriendje!
Mentale struggle
Dat ik leukemie heb gehad, heeft nog steeds invloed op mijn leven. Ik heb alle ellende van toen in een soort laatje weggestopt. Ik wilde na mijn behandelingen gewoon weer normaal zijn. Niet meer die zielige Isa. Dat laatje heb ik zo lang mogelijk dicht gehouden, omdat het soms gewoon te veel pijn deed om aan mijn ziekteperiode terug te denken. In het afgelopen jaar heb ik pas echt gedurfd om dat laatje open te maken. Maar eerlijk gezegd ontwijk ik het nog steeds liever. Ik praat er natuurlijk wel over met mijn familie, maar dat is het dan ook. Ik ben bij verschillende psychologen geweest, maar dat werkt niet voor mij.
Ik denk dat ik mijn hele leven last zal blijven houden van deze mentale struggle en van die chronische vermoeidheid. Veel mensen denken dat als alle behandelingen achter de rug zijn, je gewoon weer beter bent en alles weer normaal is. Maar dat dat is echt niet zo!
Geld ophalen voor kankeronderzoek
Ik realiseer me dat de artsen mij konden genezen doordat er onderzoek naar kanker wordt gedaan. Onderzoek is dus heel belangrijk. Als daar geen geld voor zou zijn, was ik er nu vast niet meer. Daarom heb ik in 2014 meegedaan met de KWF-actie Sta op tegen kanker en heb ik in 2015 met mijn ouders meegedaan aan Alpe d’Huzes. Niet fietsend hoor, dat redde ik niet. Maar ik heb wel de 1e en de laatste bocht van de Alpe d’Huez gelopen. Zo kon ik geld ophalen voor onderzoek en laten zien hoe belangrijk dat is. Ook voor kinderen met kanker."
