'Juist nu geniet ik van elk moment'
Wim heeft prostaatkanker in tijden van corona
Een doktersbezoek voor een pijnlijke teen kreeg een nare wending toen Wim besloot een andere klacht aan te kaarten: hij had al een tijdje moeite met plassen. Na onderzoek bleek dat hij prostaatkanker met uitzaaiingen had. Zijn leven veranderde in 1 klap: ‘Ik zit in een trein die maar doordendert. En heel af en toe stopt om me op adem te laten komen.'
Wim: ‘Alles speelde zich af rond Kerst. Ik had last van een ingegroeide teennagel waar ik echt eens mee naar de dokter moest. In m’n achterhoofd speelde ook die andere klacht. Ik plaste al een tijdje niet goed uit. Ik ben verpleegkundige, dus ik weet wat dat kan betekenen. Ik besprak met de dokter dat het misschien goed was om de PSA-waarde in mijn bloed te meten. Een hoge waarde kan betekenen dat je prostaatkanker hebt. Dat bleek te kloppen. In 1 klap werd mijn leven totaal overhoop gegooid.
Opvliegers en gewichtstoename
De tijd daarna werd ik geleefd. Alsof ik op een trein sprong die maar doordenderde en waarvan ik de rem niet kon vinden. Ik was overgeleverd aan dokters en wetenschappers, moest een tijdje stoppen met werken. Ik had niets meer zelf in de hand. En dan die hormoontherapie. Ik kreeg medicijnen die je testosteron omlaag brengen om de kanker onder controle te houden. Maar die hebben best wat bijwerkingen. Gewichtstoename bijvoorbeeld en ik verlies op verschillende plekken haar. Ook heb ik last van opvliegers. En dat gaat gepaard met heel veel zweten. Ook is de behoefte aan intimiteit minder geworden. Allemaal nogal ingrijpend, ook voor mijn vrouw Janneke.
Veel gehuild
Een van de ergste dingen was dat ik moest vertellen aan mijn kinderen Joost (15) en Femke (13) dat ik ziek was en niet meer beter zou worden. Zij hadden kort daarvoor allebei hun opa’s verloren. Een daarvan had slokdarmkanker en daar hebben ze echt een schrikbeeld aan overgehouden. Het gesprek was hartverscheurend. De kinderen hebben ontzettend veel gehuild. Maar nu gaat het gelukkig goed met ze. We hebben het er ook niet constant over. We zijn vooral bezig met leven. En genieten van de tijd die we hebben.
Werken in corona-brandhaard
En toen kwam corona. Mijn vrouw en ik werken allebei in de zorg, dus we merken van dichtbij wat een leed dit virus met zich meebrengt. Misschien gek, maar ik heb mezelf nooit als extra kwetsbaar gezien door mijn ziekte. Ik werk op de ambulance. In Brabant nog wel, de corona-brandhaard. Ik heb wel met mijn baas afgesproken dat ik geen ritten meerijd met mensen die misschien corona hebben.
Vierdaagse
Wat wel jammer is, is dat je beperkt bent in wat je kunt doen. Ik zou dit jaar voor de 11e keer de Nijmeegse Vierdaagse lopen. Ik heb al 4.500 euro opgehaald voor KWF. Dit gaat nu helaas niet door. Ik ben nog aan het nadenken hoe ik op een andere manier verantwoord iets kan doen om KWF te steunen. Via KWF Thuismarathon, of iets in de sportschool met spinning bijvoorbeeld. Ik hoop in 2021 alsnog die Vierdaagse te kunnen lopen. Maar hoe volgend jaar er voor mij uitziet, kan ik helaas niet voorspellen.
Stevige knuffels
Tuurlijk zet corona de wereld op z’n kop. Maar uiteindelijk komt er een vaccin waarmee we het virus onder controle krijgen. En wordt die gekke wereld waarin wij leven weer normaal. Mijn ziekte gaat niet meer over. Ik hou me bezig met de vraag die iedere kankerpatiënt misschien herkent: hoeveel tijd heb ik nog? Juist daardoor geniet ik van elk moment. Ook in deze onzekere tijd. Van Joost die met pretoogjes naar me kijkt als ik thuiskom en een stevige knuffel geeft. Of Femke die me vraagt haar nog eens lekker in te stoppen. Nog even samen buiten op de loungeset dat laatste avondzonnetje op je gezicht laten schijnen. Kleine dingen? Volgens mij zijn dit juist de grootse momenten van het leven.’
Wil je meer lezen over hoe Wim omgaat met zijn ziekte in tijden van corona? Lees Wims blog
