'Dankzij de steun van mijn broer en zus kan ik blijven genieten'

Felice (32) was net moeder toen zij baarmoederhalskanker kreeg

Felice (links op de foto) kreeg 1,5 jaar geleden de diagnose baarmoederhalskanker. Terwijl haar zoontje Hugo net was geboren, kreeg Felice een intensieve behandeling met chemoradiatie (chemotherapie in combinatie met bestraling). Felice: "Dankzij de onvoorwaardelijke steun, hulp, liefde en zorg van mijn broer Jules en zus Aimée kan ik blijven genieten van de allerkleinste dingen. Lach ik nog steeds elke dag en voel ik me niet alleen. Daar ben ik ze intens dankbaar voor. Ze zijn mijn beste vrienden.

Uitstrijkje baarmoederhalskanker

Vanaf je 30e krijgen alle vrouwen in Nederland een uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Ik dus ook. Maar omdat ik op dat moment hoogzwanger was, werd het bevolkingsonderzoek uitgesteld. Een uitstrijkje is tot 6 maanden na je bevalling namelijk niet goed te beoordelen. De verantwoordelijkheid om een nieuwe afspraak te maken, ligt bij jou. Je ontvangt niet automatisch een nieuwe oproep. Maar zo ver kwam het bij mij niet.

Uitzaaiingen in de lymfeklieren

6 weken voor mijn geplande keizersnede kreeg ik een onverklaarbare bloeding. Op mijn babyshower. Ik moest met spoed naar het ziekenhuis. Ik had wel een vaag gevoel dat er iets mis was, maar ik dacht niet aan kanker. Ook mijn artsen niet. Zij stelden mij gerust. Er werd een uitstrijkje gemaakt waar ik 2 weken later de uitslag van zou krijgen. In de tussentijd werd ik steeds zieker. Ik viel af, droogde uit door het vele overgeven, en voelde me compleet uitgeput. 

Op 19 oktober 2018 werd Hugo geboren. Mijn fysieke klachten en de uitslag van het uitstrijkje verdwenen naar de achtergrond. Letterlijk, want achteraf bleek dat de uitslag in de cloud verloren is gegaan. Waardoor ook mijn artsen nooit een melding kregen. Het uitstrijkje werd door het ziekenhuis vergeten, en daarmee ook door mij. 10 weken later kreeg ik toch de diagnose baarmoederhalskanker. Op een halve centimeter na was mijn baarmoederhals al compleet ingenomen door tumorweefsel, met uitzaaiingen in mijn lymfeklieren.

Rollator en beperkingen

Ik belandde automatisch in de overlevingsmodus. Ik móest gezond worden voor Hugo, en mijn familie! Ik onderging 8 chemokuren van 8 uur per dag, gecombineerd met 26 uitwendige bestralingen, 4 inwendige bestralingen en verschillende operaties. Tijdens 1 van deze operaties is er een zenuw beschadigd, waardoor ik in een rolstoel belandde. Gelukkig heeft de rolstoel inmiddels plaatsgemaakt voor een rollator, en kan ik de rollator op mijn goede dagen vervangen voor de kinderwagen.

Ik leef tot op de dag van vandaag met veel complicaties en beperkingen. Bijvoorbeeld gewrichtspijn, extreme vermoeidheid, chemohanden, lymfoedeem, beschadiging aan de urineleider en darmen, en ik ben in de overgang. Hierdoor ben ik nog steeds elke dag afhankelijk van de hulp en steun van mijn familie en vrienden. Door al mijn beperkingen kan ik me nooit een normale moeder voor Hugo voelen. Ondanks al die fysieke klachten, heeft de psychische kant van de ziekte de grootste impact op mijn leven.

Het kan ook jou overkomen

Ik hoop met mijn verhaal vrouwen wakker te schudden. Maak gebruik van het bevolkingsonderzoek, stel het niet uit en maak op tijd een afspraak voor je uitstrijkje. En laat je kind inenten met de HPV-vaccinatie. Je denkt dat het jou niet overkomt, omdat je nog zo jong bent en je niet bezig bent met kanker. Maar ik weet nu helaas: het kan ook jóu overkomen.

Ik leef elke minuut met kanker. De onbevangenheid van het leven is aangetast, de beleving is surrealistisch. Alle mooie momenten beleef ik vanuit een doorzichtige bubbel die elk moment uit elkaar kan spatten doordat ‘de tijd’ er tegenaan botst. Want mijn kanker is in een vergevorderd stadium ontdekt en ik heb een agressieve variant. De kans is daardoor groot dat het terugkomt of nog ergens anders zit. Artsen geven mij 50% kans. 'Je hebt pech of geluk….', zeggen ze.

Dierbaren hebben ook een beetje kanker

Het hebben van kanker is zo verdrietig en intens, dat het ook grote impact heeft op het leven van je dierbaren. Zij hebben als het ware ook een beetje kanker. Mijn familie en vrienden staan elke dag opnieuw voor mij klaar. Niemand betekent meer voor mij dan mijn inner circle. Met ‘King’ Hugo voorop natuurlijk! De band tussen Aimée, Jules en mij was altijd sterk en goed. Maar door mijn ziekte werd hij onverwoestbaar. Dat is een van de weinige mooie dingen van mijn ziek-zijn."