'De kinderen moeten zolang mogelijk een papa hebben, dat staat bovenaan'
Mathieu kreeg 6 jaar geleden de diagnose prostaatkanker
De telefoon gaat precies 4 keer over voordat Mathieu (43) opneemt. Hij staat voor de vijfde keer op de Alpe d’Huez. Vol spanning, emoties en herinneringen. De afgelopen jaren waren een ‘achtbaan’. Toch staat hij erop dat het interview doorgaat. En zo wordt in die eerste luttele seconden al duidelijk dat Mathieu een doorzetter pur sang is: ‘De kinderen moeten zolang mogelijk een papa hebben, dat staat bovenaan.’
Moet dat nu, dokter?
Het was niet zomaar een vrijdag in 2012: het was vrijdag de 13e. ‘Ik zou met Diana, mijn vrouw, een weekendje weggaan. De kindjes waren al bij opa en oma. De dokter belde met het verzoek naar het ziekenhuis te komen. Ik weet nog dat ik zei ‘Moet dat nu dokter?’ Toch gegaan, ik had immers klachten. In het ziekenhuis kreeg ik sterk het gevoel dat het mis was.’ Mathieu zijn zesde zintuig bleek juist: hij kreeg de diagnose prostaatkanker. ‘Het was nog slechter dan we konden bedenken. De uroloog zei dat dit niet te overleven was. Een paar minuten later zit je dan zwijgend met je vrouw in de auto. Wat nu?’
Van de een op de andere dag
De eerste schrik te boven besloten Mathieu en Diana hun kinderen, Lieke (3) en Sander (5), vooral te beschermen. ‘Maar toch, hoe jong ook, ze voelen dat er wat is. Het heeft allemaal zo’n lading. Ik bracht Lieke naar de peuterspeelzaal, speelde een puzzeltje met haar en keuvelde wat. Na het afscheid barstte ik in tranen uit. In het keukentje stopte ik even om bij te komen. En Lieke maar zwaaien. Je bent van de een op de ander dag bezig met tja… hoelang kan ik dit nog doen? Hoelang kan ik nog voor ze zorgen?’ De tranen in Mathieu zijn stem bezorgen me een brok in de keel.
Witte raaf
Na een zware hormoontherapie was de tumor eind 2012 operabel. ‘Je moet je voorstellen dat een normale prostaat zo groot is als een walnoot. De tumor was van het formaat grapefruit en zeer agressief, dat laatste zie je vaker bij prostaatkanker op jonge leeftijd. Na de operatie kregen we gedroomde uitslagen. De dokter zei dat ik een witte raaf was, tegen alle verwachtingen in. De tumor was verwijderd. Heel raar is dat hoor. Het ene moment ben je bezig met de dood, het volgende ogenblik staat het leven weer voor je open en denk je aan de toekomst.’
Eén jaar, drie operaties
Na wat Mathieu als een ‘mooie periode’ omschrijft, gaat het uiteindelijk toch weer mis. De metaforische achtbaan ging zijn volgende looping in: uitzaaiingen. Mathieu onderging drie operaties in een jaar tijd, waarvan de laatste in december 2017. ‘Ik voel me nu werkelijk weer topfit. Ben tussen alle behandelingen door altijd blijven werken aan herstel: sporten, gezond eten en rust nemen. Zo kon ik snel weer leuke dingen doen met de kinderen. Ik leef echt in het moment. Nu is nu. Ik weet dat de wereld er volgend jaar anders uit kan zien voor mij.’
Liefste papa van de wereld
Het is 6 jaar na de diagnose. Lieke is nu 9, Sander is 11. ‘Zij is heel open, hij is een binnenvetter. Ik ben zo ontzettend trots op ze. Een dag als Vaderdag heeft ook meer lading gekregen. Eerst dacht ik ach, veel te commercieel. Maar nu staan we er als gezin echt bij stil. Ik geniet van het ontbijtje op bed, de eigen creaties en lieve briefjes met ‘Papa, je bent de liefste van de hele wereld.’ Zo mooi! We genieten het meest van dingen met z’n vieren doen: met de hond naar de duinen of met elkaar tv-kijken. De kleine dingen in het leven, die doen er pas echt toe.’
Ziekenhuizen en dokters
Nog meer ziekenhuizen, nog meer dokters: wat is Mathieu opgevallen in al die jaren? ‘Er is duidelijk winst te boeken op het gebied van samenwerking en het delen van kennis. Als de krachten gebundeld worden tussen specialisten, professoren en onderzoekers, dan kunnen er naar mijn mening grotere stappen gezet worden. Stappen op weg naar die ene dag dat niemand meer hoeft te sterven aan kanker.’
We beëindigen het gesprek. Mathieu blijft op niet-eenzame hoogte achter op ‘de Alpe’. Ik ijl na zijn overweldigende verhaal nog wat na op kantoor. Een paar dagen later stuurt hij een berichtje: ‘Uiteindelijk 5 beklimmingen gedaan. Ging goed.’ Daar is die brok in m’n keel weer. Ik kan maar één conclusie trekken: opgeven is voor Mathieu geen optie.
