Hoe is het nu met Michelle?

‘Er is overduidelijk een leven vóór en na kanker’

Toen Michelle te horen kreeg dat ze blaaskanker had, kon ze zich niet voorstellen dat het over haar ging. Ze was 34 jaar, haar leven liep op rolletjes en ze was net ten huwelijk gevraagd. Ze ging een zware periode tegemoet. 6 jaar later is ze inmiddels tegen elke verwachting in genezen verklaard en leeft ze volgens haar eigen diepgewortelde motto: ‘Ik wil uit elke dag halen wat erin zit’.

Diagnose met een rouwrand
 “Het zag er in 1e instantie slecht uit: ik had spierinvasieve blaaskanker, dat komt op mijn leeftijd eigenlijk niet voor. En tja, kanker, daar zit gelijk een rouwrand aan. Het 1e waaraan je denkt bij kanker is doodgaan. Maar het tegendeel bleek waar en na alle behandelingen probeerde ik het leven weer op te pakken. Het besef dat ik zo ziek was geweest, de echte klap, dat kwam pas veel later.

Het leven vóór en na kanker
Hoe rustiger het werd op het gebied van kanker, hoe drukker het werd in mijn hoofd. Ik herken en erken pas sinds kort dat er overduidelijk een leven vóór kanker en na kanker is. Toen ik net beter was wilde ik weer terug naar mijn leven van vóór. Gewoon weer mijn oude leventje oppakken, heel veel sporten, en vol gas vooruit. Maar ik ben helemaal niet meer die Michelle van daarvoor. Mijn energieniveau is totaal anders, en ik ervaar de impact van mijn ziekte nog dagelijks.

Onzichtbare klok
Ik draag altijd een onzichtbare tikkende klok met me mee. Ik was eigenlijk wel zo’n beetje opgegeven, en dat ik er nu nog ben en genezen ben verklaard is tegen alle verwachtingen in. Ik heb het gevoel dat ik in reservetijd leef, dat ik tijd heb gekregen die er eigenlijk niet geweest zou zijn. Daardoor wil ik uit elke dag halen wat erin zit. Ben ik moe en zou ik eigenlijk een dagje op de bank moeten hangen, dan vind ik dat zonde van mijn tijd. Het voelt als een verloren dag en ik kan mij daar enorm schuldig over voelen. Ik wil gewoon geen moment verspillen. Dat ik mij zo bewust van het feit dat tijd kostbaar is, kan mij dus echt flink in de weg zitten. Het is meer dan prima om af en toe gewoon aan de moeheid toe te geven.

Energie en structuur
Ik ben weer aan het werk, en dat vind ik heerlijk. Gelukkig kan ik mijn eigen tijd indelen. De wekker gaat elke dag om 7 uur, maar als ik nog moe ben blijf ik nog even liggen. Dan start ik wat later op. Werken geeft me energie en structuur. Als ik niks doe, blijf ik moe. Bezig zijn en een doel hebben werkt het beste voor mij. Ik voel me daar erg goed bij. Daarnaast zorg ik ervoor dat ik tussendoor regelmatig sport om mijn conditie op peil te houden.”

Een mooi stel mensen
Ik heb een prachtige club vrienden en familie om me heen. Zonder hen had ik het niet gered. Zij stonden me bij toen ik ziek was en doen dat nog steeds. Ze kennen me door en door en zien soms eerder dan ikzelf dat ik wat te veel hooi op mijn vork neem. Ik kan nog wel eens doordraven en zij fluiten me dan terug.

Struisvogeltactiek
1 keer per jaar moet ik terug naar het ziekenhuis voor controle. Ik pas dan de struisvogeltactiek toe: eigenlijk wil ik niet weten of de kanker weer terug is. Ik verzet de afspraak zo vaak mogelijk, totdat mijn arts me belt en zegt dat ik nu toch echt moet komen. Ik vind het zoveel fijner om het niet te weten. Uiteraard ga ik uiteindelijk wel: mocht het toch mis zijn, dan ben ik er tenminste op tijd bij.

Duidelijke keuzes maken
Dankzij mijn ziekte ben ik me veel bewuster geworden van wat ik wel en niet wil. Ik was sowieso altijd wel gevoelig voor mensen die meer energie kosten dan brengen, en daarin maak ik nu duidelijke keuzes. Ik doe alleen de dingen die ik zelf écht wil. Dat voelt heel goed en heel bevrijdend!”