Hoe is het nu met Margot?
Het verkeerde lootje
Ruim 2 jaar geleden trok Margot (29) het verkeerde lootje. Er werd lymfeklierkanker bij haar geconstateerd. ‘Als je hoort dat je overlevingskans slechts 50 procent is, maakt dat je wel even zenuwachtig.’
Dit komt goed
"Begin 2017 werd er bij mij non-hodgkin ontdekt. Oftewel, lymfeklierkanker over m’n hele lichaam met uitzaaiingen in de organen. Ik schrok me kapot. De kans dat het kwartje de verkeerde kant zou opvallen was vijftig procent, maar toch heb ik altijd sterk het gevoel gehad; dit komt wel goed.
Niks willen missen
Mijn leven ging tijdens de immuno- en chemotherapie gewoon door. Ik kon nog werken, sporten en voelde me niet extreem moe. Pas bij de 7e chemo takelde ik af. Ik weet nog dat vrienden de sleutel kregen van hun nieuwe huis op de dag dat ik chemo kreeg. Ik zag lijkbleek, stond te tollen op m’n benen, maar móest van mezelf bij dat moment zijn. Even 2 uur tukken en dóór. Dat ik feestjes en vakanties niet meer kon plannen - want voel ik me fit genoeg? – had een grote impact op me. Ik kon moeilijk accepteren dat ik sommige dingen niet meer kon, of mocht. Ik wilde namelijk niks missen.
Brie & bubbels
Bijna meteen na mijn laatste behandeling vertrok in met mijn moeder naar Sicilië. 10 dagen uitwaaien en mijn gedachtes verzetten, want terug in Nederland kreeg ik de scanuitslag. Ik werd schoon verklaard! Ik vierde dat met brie – heel veel brie, rauw vlees en een flesje bubbels; allemaal lekkere dingen die ik tijdens de behandeling niet mocht. Ik zat echt op een roze wolk.
Chemo-infuus vs. triatlon
Ik sta weinig stil bij het feit dat ik ziek ben geweest. Het voelt als lang geleden. Ik voel me heel goed. Ik heb ook niks lichamelijks aan de kanker overgehouden, waardoor ik er niet aan word herinnerd. Soms sta ik er wel bij stil. Laatst deed ik mee aan een triatlon. Toen dacht ik wel; 2 jaar geleden lag ik aan een chemo-infuus, nu loop ik 5 km hard en ga ik juichend over de finish.
Hoi onzekerheid
Alleen met controles herken ik weer een stukje onzekerheid van 2 jaar terug. Ik ben nu schoon, maar wat zijn de langetermijneffecten? Er is zoveel chemo in mijn lijf gestopt; de kans dat over 10, 20, whatever-veel-jaar mijn nieren en lever uitvallen is aanwezig. Daar houd ik me soms mee bezig. Maar ja, het alternatief was dat ik er nu niet meer zit.
7 eitjes
Het vraagstuk kinderen staat nog niet hoog op de agenda, maar misschien willen mijn vriend en ik ze in de toekomst wel – al zit daar wel een kanttekening aan. Toen de kanker werd ontdekt, moest ik een vruchtbaarheidstraject in. Dat was zó naar. Ik wilde daar nog helemaal niet mee bezig zijn, maar op zo’n moment word je ertoe gedwongen. De kans dat ik via de natuurlijke weg kinderen kan krijgen is er, maar stel dat het niet lukt, dan liggen er maar 7 eitjes. Daar ben ik me helaas heel erg van bewust.
Blij dat ik zeik
Ik ben heel positief. Maar ik heb ook heel veel geluk dat ik een fijn groepje mensen om me heen heb, die er altijd voor me is. Tijdens een boswandeling wil ik nog weleens terugkomen op die ziekteperiode. Zo van; kijk eens, nu lopen we hier en 2 jaar terug zaten we in het ziekenhuis. Nu loop ik weer te zeiken over mijn krulhaar, terwijl ik toen geen haar meer had. Dan moeten ze lachen. Ik ook, want dat ik me weer om zulke dingen druk kan maken – en niet meer nadenk over of ik er volgend jaar nog ben - geeft aan dat het echt goed gaat. Ik ben blij dat ik er nog ben."
