Mandy: "Tijdens de spinningles voelde ik een knobbeltje"

Mandy (57): “Ik weet nog precies wanneer ik het bewuste knobbeltje in mijn borst ontdekte. Maandag 28 januari 2013, de dag waarop toenmalig Koningin Beatrix haar abdicatie aankondigde. Dat is zo’n feitje dat je nooit vergeet, alsof het onlosmakelijk met de ontdekking van dat knobbeltje verbonden is.

Na een drukke werkdag bij mijn werkgever volgde ik een spinningles in de gym waar wij als medewerkers kunnen trainen. Om alle gebeurtenissen van de dag er lekker uit te trappen deed ik enorm mijn best. Op een gegeven moment legde ik mijn hand op mijn hart, zo van ‘pffff, als mijn hartslag maar niet zo hoog is, dat het eruit knalt’! Maar, in plaats van een hartprobleem voelde ik dus dat knobbeltje. Heel onwerkelijk. Ik heb de les gewoon afgemaakt. Maar, op het fietsritje naar huis voelde ik iedere keer even aan mijn borst. En ik voelde ook aan de andere borst, maar daar zat het dus niet. De hele avond door dacht ik ‘nu is het wel weg’. Maar iedere keer als ik voelde had ik dat knobbeltje weer te pakken. Daarom meteen de volgende ochtend met de huisarts gebeld die mij langs liet komen op de praktijk. 

Helemaal van slag

Ook de huisarts vond het knobbeltje alarmerend en stuurde mij door naar ziekenhuis voor foto’s. Die foto’s lieten iets zien waardoor er ook een punctie gedaan moest worden. Ik vroeg aan de arts wat er nou eigenlijk precies aan de hand was. “Dat weet ik nog niet precies, maar het ziet er niet goed uit,” zei ze. Ze schreef een briefje voor me dat ik vrijdag 1 februari terug kon komen voor de uitslag. Helemaal van slag verliet ik het ziekenhuis. En ook dat briefje had ik onmiddellijk kwijt gemaakt, dus ’s middag nog een keer gebeld wanneer die vervolgafspraak ook alweer was.

Die vrijdag opnieuw naar het ziekenhuis. In gezelschap van mijn zus en ex-vriend. Daar kreeg ik de diagnose tripple negative borstkanker. Een heel gemene tumor, maar gelukkig vertelde de mammacareverpleegkundige dat het goed behandelbaar was, en dat het vrijwel zeker weer goed zou komen.
Een week later werd ik al geopereerd, een borstbesparende operatie. Daar had ik zelf voor gekozen. De keuze was amputatie van de borst of borstbesparend. Na een nachtje blijven, mocht ik de volgende dag weer naar huis om bij te komen van de operatie. Dat ging prima, en ik was ook snel weer aan het werk.

Die ongelooflijke moeheid ben ik nooit vergeten

In april 2013 werd ik vier weken lang bestraald. Dat ging goed en ik had daar weinig last van. Maar, om de behandeling te voltooien moest ik ook nog een chemo-traject volgen van 6 behandelingen Op 29 april kreeg ik de eerste. Twee uur lang een chemisch goedje dat via een infuus je lichaam indruppelt. Een hele rare gewaarwording. Ik ben ook altijd bloeddonor geweest en het lijkt net alsof je bij de bloedbank zit. Alleen het effect daarna is compleet anders. Al mijn haar ging eraf en ik viel enorm af, meer dan 10 kilo. En die ongelooflijke moeheid, dat ben ik echt nooit vergeten. Ik sliep soms 13 uur achter elkaar, en als ik dan even mijn bed uit ging om beneden in de woonkamer te zitten dan voelde die trap aflopen als een bergafdaling en was ik meteen weer helemaal kapot.

De eerst drie chemobehandelingen waren met steeds hetzelfde medicijn. Vanaf behandeling vier kreeg ik een ander medicijn waar de bijwerkingen nog veel heftiger van waren. 13 augustus 2013 was de laatste behandeling en toen ben ik langzaamaan weer uit het dal gekropen. 2013 heb ik ook afgesloten als mijn ongeluksjaar, met het ongeluksgetal 13.

Een nieuw begin

In 2014 werd ik 50. Dat voelde als een nieuw begin en dat heb ik uitgebreid gevierd! Zeker met de mensen die mij enorm tot steun geweest in dat ‘rampjaar 2013’. Het was echt ontzettend fijn om te merken hoe mensen met je meeleven als je met kanker te maken krijgt. Soms had ik zo veel bloemen in huis, dat er geen vaas meer beschikbaar was. En heel veel lieve kaartjes, echt geweldig!

Mensen om je heen

Misschien is het voor de mensen om je heen nog wel lastiger om met kanker te dealen dan voor jezelf. Ik heb een dochter die toen 17 jaar oud was. Omdat ik gescheiden ben, woonde ik alleen met haar. Zij voelde angst. Hoe gaat dit verder? Red mijn moeder het? Of ben ik straks helemaal alleen? Alhoewel er ook altijd nog een goed contact met haar vader was, bleef dit lastig. Ik ben heel erg open over alles geweest en heb haar zo veel mogelijk betrokken bij het hele proces. Zo heb ik haar de knobbel aan mijn borst laten voelen. Ook een aantal vriendinnen van haar heb ik het laten voelen. Echt om bewustzijn bij de meiden te kweken. Zo van ‘als je dit voelt, trek dan onmiddellijk aan de bel!’. Daarnaast heb ik heel veel aan mijn zus gehad, zij heeft echt voor mij gezorgd. Zij was echt mijn life-line in die dagen!

Het is dus goed afgelopen voor mij en daar ben ik enorm dankbaar voor! In 2017 kreeg een nichtje van mij dezelfde diagnose, maar helaas heeft zij het niet gered en is begin 2018 overleden. Veel mensen genezen weer van borstkanker maar nog niet iedereen.

Bewust hoe belangrijk je gezondheid is

Ik denk niet dat ik veranderd ben door de ziekte. Maar misschien ben ik me nog wel meer bewust van hoe belangrijk je gezondheid is. Het is heel erg balen als je met ziekte geconfronteerd wordt, maar als je weer beter kan worden…… En daar moeten we voor gaan, er zal een tijd komen waarin kanker als goed te genezen ziekte bekend staat, en niet meer als dodelijk.”

Fotografie: Nynja Dudok Photography