Borstkanker loopt als een rode draad door het leven van Henriette

Henriette: "Weten dat ik niet meer beter word brengt me ook heel veel. Mijn moeder was 44 toen ze ziek werd. Haar borst werd geamputeerd. Twee jaar later werd ik geboren. Van de meiden in ons gezin hebben er 4 borstkanker gekregen. Ik ben de jongste van het stel, maar ik ben de enige die in de palliatieve fase zit.”

Uitzaaiingen

In 2020 werden bij mij uitzaaiingen gevonden in mijn maag. Een gevolg van de borstkanker die ik in 2008 kreeg. Toen werd ik twee keer geopereerd en kreeg ik chemotherapie, bestraling en hormoontherapie. Een zware tijd voor mij als toen nog jonge moeder.

De dag dat ik te horen kreeg dat er uitzaaiingen waren was horror. Weer moest ik samen met mijn man mijn kinderen slecht nieuws vertellen. Het was een van de zwaarste dagen uit mijn leven. Maar, al snel kwam ik in de overlevingsmodus. Ik werd me heel goed bewust van de dingen in het leven die belangrijk voor me zijn.

Ik voel me 'gezond ziek'

Nu krijg ik weer hormoontherapie en dit slaat tot nu toe aan, ik ben stabiel. Ik ben dankbaar voor de mogelijke behandelingen die er nog zijn voor mij. Op dit moment voel ik me “gezond ziek ”. Maar iedere twee maanden is er weer spanning als er controle is. Tegen de tijd dat ik de uitslag krijg, ben ik het liefst met mezelf en trek me wat terug.

Ik ben blij dat ik nog kan en mag werken in de wijkverpleging. Ik heb een fijne werkgever die ook nog in mij investeert. En ik heb fantastische collega’s die met mij meeleven. En mijn vrienden en lieve zussen zijn er als het nodig is.

Kwetsbaar en sterk

Weten dat ik niet meer beter word, brengt me ook heel veel. Ik ben me bewust dat mijn kwetsbaarheid ook mijn sterkste kant is. De simpele dingen maken voor mij het leven mooi. Ik geniet als mijn kinderen en kleinkinderen de peren uit de boom plukken. Of als mijn man lekker aan het klussen is en mijn ziek zijn even opzijgezet wordt. Dat zijn waardevolle momenten en dan schiet ik soms vol. Het is misschien gek gezegd, maar mijn diagnose geeft mij ook veel dankbaarheid.

Niet te ver vooruitkijken

Te ver vooruitkijken doe ik niet. Als ik denk aan volgend jaar, als de peren weer geplukt moeten worden, dan maakt me dat wel emotioneel. Maak ik dat nog mee? Ik wil zo graag mijn kleinkinderen zien opgroeien. En al mijn kinderen gelukkig zien met een partner. Ik hoop dat ik die tijd nog mag krijgen. Dat niet weten, maakt het soms zwaar.

Als ik stabiel blijf ga ik in juni samen met mijn kinderen de Alpe d’HuZes op. Met heel veel hoop, hoop op nog meer tijd, en vele namen in mijn gedachten!”

Samen met dochter Denise, schoondochter Loes en kleinkind Lis is Henriette een van de gezichten van de campagne rond de Pink Ribbon Armband van 2022.

Fotografie: Vlada Vitko_Media.Monks