‘Ik ben een andere vader geworden’
Baris kreeg 5 jaar geleden teelbalkanker
Een drukke baan in de sales, 2 jonge kinderen, een fantastische vrouw en fijne vrienden: het leven van Baris liep op rolletjes. De diagnose teelbalkanker maakte daar abrupt een eind aan. Er volgde een verschrikkelijke tijd, die hem uiteindelijk ook veel goeds bracht: ‘Mijn leven draait niet meer om targets, maar om mensen.’
‘Ik kan me het begin van de achtbaan nog haarfijn herinneren. Ik lag in bed en puur toevallig raakte ik met mijn vinger mijn linkerbal aan. Daar voelde ik een knobbel. Mijn broer had 16 jaar geleden teelbalkanker gehad, dus ik wist dat dit niet goed was. Ik zei niks tegen m’n vriendin Marieke, die naast me lag. Ik had een weekendje Schotland met vrienden gepland en wilde dat niet afzeggen. Misschien werd dit wel mijn laatste trip ooit. Zo dacht ik toen echt.
De weg kwijt
Pas na mijn weekendje heb ik het Marieke verteld en ben ik naar de dokter gegaan. Die stuurde me meteen door naar het ziekenhuis. Binnen een paar uur had ik de uitslag – ik had inderdaad teelbalkanker – en binnen 24 uur was mijn bal verwijderd. Het was zo’n rare tijd. Ik was de weg totaal kwijt en was ontzettend moe van de behandeling. Toch wilde ik meteen weer aan het werk. Anders zou ik mijn targets niet halen.
Niet zielig doen
6 maanden later bleek tijdens een controle dat ik uitzaaiingen vlakbij mijn nier had. Die klap kwam nog harder aan. De eerste keer waren we er op tijd bij, hoe zat dat nu? Er volgde een bizarre periode van hoogte- en dieptepunten. Marieke is kinderarts en we hadden besloten voor haar werk een jaar naar Bonaire te verhuizen. Voor die tijd wilden we in Nederland trouwen. Dat mooie moment met vrienden en familie wilden we in ieder geval nog pakken. In diezelfde periode verloor ik mijn baan waar ik ook tijdens mijn ziekte zo druk mee was. En ik moest regelmatig naar het ziekenhuis. De bestralingen vielen me vies tegen, maar ik wilde niet zielig doen. Ik zag daar mensen die er veel slechter aan toe waren dan ik.
Niet de persoon die ik wilde zijn
Vrij snel na mijn behandeling vertrokken we naar Bonaire. Daar ben ik in elkaar geklapt. Marieke ging aan het werk, de kinderen naar school en ik zat alleen thuis. Teleurgesteld in mijn lichaam en bang dat de kanker terug zou komen. Ik was snel boos en maakte constant ruzie. En daar voelde ik me dan weer schuldig over. Ik had het gevoel dat ik faalde als vader en als man. Ik maalde over dat ik dood zou gaan en dat Marieke een ander zou krijgen. Daar werd ik stikjaloers van. Ik begon mezelf te haten. Ik verzon allerlei escapes: rondreizen door Zuid-Amerika, terug naar Nederland. Ik fantaseerde er zelfs wel eens over om een eind aan m’n leven te maken. Uiteindelijk bleef ik waar ik was. Marieke was ontzettend geduldig met me, maar haar werd het soms ook te veel. Mijn kinderen snapten ook niet waarom ik altijd zo verdrietig en boos was. Dit was niet de persoon die ik wilde zijn.
Kitesurfen als relatietherapie
Ik ben uiteindelijk met een psycholoog gaan praten. Dat was een goeie beslissing. Zij heeft ons ook geadviseerd om samen iets nieuws te gaan doen. De escape die ik zocht vond ik uiteindelijk in kitesurfen. Marieke en ik volgden samen lessen. Het werd onze relatietherapie. Eindelijk was er ruimte voor iets anders dan mijn ziekte. We ontmoetten nieuwe mensen en hadden weer iets leuks om over te praten. De ruzies werden minder en ik vond een nieuwe focus. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik die switch heb kunnen maken. Inmiddels zijn we weer in Nederland. Hier heb ik de kite4life foundation opgericht. De stichting helpt (ex)kankerpatiënten en hun naasten bij hun herstel en het verwerken van hun ziekte door kitesurfen. Ik hoop dat anderen daar net zoveel kracht uit putten als wij.
Papa, ik ben trots op je
Uiteindelijk heeft mijn ziekte me ook veel gebracht. Ik ben niet meer die commerciële jongen van vroeger. Mijn leven draait niet om targets, maar om mensen. Ik ben ook een andere vader geworden. Door mijn ziekte ben ik nog meer van mijn kinderen gaan houden. Toen ik ziek was, was ik egoïstisch. Nu ben ik er veel meer voor hen. Ik schreeuw niet meer tegen ze, ik luister naar ze. Mijn zoontje zei laatst tegen me: “Papa, ik ben trots op je.” Ik kan niet beschrijven wat die woorden met me doen.'
Bekijk het videoportret van Baris
