'Dat bevolkingsonderzoek is er niet voor niets, ga dat doen!'

“De moeder van mijn partner kreeg net als ik op haar 59e de diagnose darmkanker. Zij was 2 jaar later dood. Dus hij schrok zich natuurlijk kapot toen ik de diagnose kreeg. Maar gelukkig, ik ben er nog! Bij mij is de ziekte vroegtijdig ontdekt door het bevolkingsonderzoek darmkanker. Als ik er niet op tijd achter was gekomen, weet ik niet of ik het had overleefd.”

Caroline heeft een druk leven. Ze is ZZP’er en begeleidt als interim-manager organisaties die willen veranderen. “Ik pas dan op de winkel en stuur een verbouwing aan”. Dat gaat met pieken en dalen: tijdens de interim opdrachten druk en hectisch, is een klus opgehouden, pak ik mijn rust. In 2020 was het door corona een stuk rustiger. Gelukkig, achteraf. Want aan het eind van het jaar zat ik middenin de medische molen.”

De eerste signalen

“Ik had eigenlijk in de zomer al wel het idee dat er iets aan de hand was. Ik had wat problemen met ontlasting. De huisarts zei ‘kom maar terug als er bloed bij zit’. Dat had ik misschien serieuzer moeten nemen. Je bent 59, je kent je lichaam… dus je weet het wel wanneer iets anders dan anders is. Maar ik had mijn kop in het zand gestoken.”

“In september kreeg ik de uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek darmkanker. Ik had inmiddels bloed in mijn ontlasting, dus wist eigenlijk wel zeker dat ik zou worden doorverwezen voor een coloscopie, een kijkoperatie van de darm. Wat ook zo was. Maar ik maakte me niet druk. Ik dacht: ‘ze vinden wat poliepen, die knippen ze weg en klaar’. Maar dat liep anders.”

‘Mevrouw, u heeft darmkanker’

“Bij de coloscopie krijg je een roesje en kun je even bijkomen. Direct daarna zei de coloscopist zonder blikken of blozen: ‘Mevrouw, u heeft darmkanker’. Ik moest hard lachen. Ik dacht: ‘dit is een fout’. Er is geen kanker in mijn familie, ik had nooit iets aan mijn darmen… alles wat medisch is, was voor mij volstrekt onbekend terrein.”

Niet voor lang, want een dag later werd ze al gebeld door een verpleegkundige van het AMC. “Die had een hele lijst onderzoeken voor me ingepland. MRI, CT. Ik werd compleet overgenomen door de medische molen en wist: hier moet ik me maar aan overgeven.”

Stapje voor stapje

“Een vriendin van me gaf als advies om het stapje voor stapje te doen. Niet het hele proces op internet afstruinen. ‘Eerst dit onderzoek, lees alleen daarover en ga daarna maar weer verder’, zei ze. Daardoor bleef het overzichtelijk voor me.” 

“Het ging in razend tempo. Eind november kreeg ik de diagnose, anderhalve week later kreeg ik het behandelplan te horen. Daar was ik wel echt héél zenuwachtig voor, want dan hoor je wat er allemaal gaat gebeuren. Chemotherapie, bestraling, stoma’s… je denkt aan de meest vreselijke scenario’s.”

Het pakte voor Caroline gelukkig gunstig uit. Geen chemotherapie, geen bestraling. Wel een flinke operatie die vijf uur duurde. “Twee chirurgen hebben het grootste deel van mijn endeldarm weggesneden en de dikke darm vervolgens weer aan elkaar genaaid. Omdat de tumor dicht bij de anus lag was het spannend of dat zou lukken, maar ik bleek gelukkig geen stoma nodig te hebben. Ik kwam uit de operatie als een wrak. De eerste twee dagen kon ik niks. Waar ik dan wel van versteld stond was het herstellende vermogen van mijn lijf. Hoe snel je weer een rondje kunt lopen. Een stukje fietsen. Ook dankzij kracht- en conditietraining met de fysio. Ik stond in februari - precies 2 maanden -  later weer op de schaats.”

Een bijna gesloten boek

“Het boek kanker is voor mij dicht in de zin dat ik alles kan doen wat ik daarvoor deed. Ik heb vanaf maart weer een fulltime opdracht. Ik kan weer sporten. Heel fijn. Waar het boek misschien nog niet dicht is, is dat nog steeds niet écht bij me is binnengekomen dat dit wel heel erg is geweest. Dat wat ik heb meegemaakt niet zoiets als een gebroken arm is. Dat komt misschien omdat het in de afgelopen maanden emotioneel nooit heel slecht met me is gegaan. Ik heb dan de neiging om het in een laatje te stoppen en weer verder te gaan. Misschien is dat te makkelijk.”

Leven zonder volle agenda

“Het is natuurlijk een raar jaar geweest. Ik zou vorig jaar een hele leuke opdracht in de event branche doen, maar die is een week van tevoren gecanceld vanwege corona. Ik ben van mezelf een druk, bezig type. Opeens was er geen werk. Het was daarmee voor mij wel een soort bezinningsjaar. Helemaal toen daar aan het eind van het jaar kanker achteraan kwam. Kennelijk was het nodig om tot herbezinning te komen. Ik heb eruit meegenomen dat ik niet per se achter elke opdracht aan hoef te hollen om druk te zijn. Dat ‘nee’ ook een optie is. Ontdekken wat het leven waard is als je geen volle agenda hebt: dat heeft de periode me gebracht.”